Στο καλτ αριστούργημα της Αουρόρα Βεντουρίνι, παρακολουθούμε την ιστορία μιας φτωχής οικογένειας σημαδεμένων από γενετικές ανωμαλίες γυναικών στην Αργεντινή του ’40, μέσα από τα μάτια της Γιούνα, που καταφέρνει να γίνει επιτυχημένη ζωγράφος και να αποκτήσει την πολυπόθητη οικονομική ανεξαρτησία. Ισορροπώντας αριστοτεχνικά ανάμεσα στο καλλιτεχνικό όραμα και τον ωμό ρεαλισμό, η Γιούνα αφηγείται με τρόπο χειμαρρώδη, με αυθορμητισμό αλλά και απόλυτη ακρίβεια, αντισυμβατικότητα και (σκοτεινό) χιούμορ, μια ιστορία σεξουαλικής κακοποίησης, δολοφονιών και εκμετάλλευσης. Με βλέμμα διεισδυτικό και λόγο αιχμηρό, μιλά χωρίς ταμπού για την αγριότητα της ζωής, τη σκληρότητα της κοινωνίας, την οικογένεια, τη γυναικεία σεξουαλικότητα, την εκδίκηση, αλλά και για τον τρόπο με τον οποίο η τέχνη μπορεί να γίνει όχημα για την προσωπική εξέλιξη. Μια φωνή μοναδική στη σύγχρονη λατινοαμερικάνικη λογοτεχνία, αντισυμβατική, αιχμηρή και, εντέλει, απόλυτα συναρπαστική.
Υπάρχουν δηλώσεις αφηγητών που τις παρακάμπτεις, καθώς αντιλαμβάνεσαι ότι εμπίπτουν στην κατηγορία εκείνων που η θεωρία της λογοτεχνίας τους κατατάσσει στην κατηγορία «αναξιόπιστοι». Τι γίνεται, όμως, όταν η αφηγήτρια (η μόνη που υπάρχει) του μυθιστορήματος Οι ξαδέλφες της Αουρόρα Βεντουρίνι, η περιλάλητη Γούνα, δηλώνει ευθαρσώς: «Ήμασταν ασυνήθιστοι, που σημαίνει ότι δεν ήμασταν φυσιολογικοί». Διότι έτσι ακριβώς περιγράφει την οικογένειά της στις πρώτες σελίδες. >>>
