Μια αυτοβιογραφία δεν είναι το ιδιωτικό μας αφήγημα, είναι περισσότερο οι αποσκευές μας για το ταξίδι. Και οι αναμνήσεις δεν είναι μόνο αυτό που θυμόμαστε, αλλά αυτό που μας περιέχει. Δεν μιλούν αποκλειστικά για όσα συνέβησαν, αλλά για όσα θα συμβούν. Μοιάζει σαν χτες, κι όμως είναι αύριο. Όλα γεννούνται για ν᾽ ανθίσουν σε μια αιώνια άνοιξη.
Στο τέλος, ένα πράγμα θα πούμε μονάχα: δεν θυμάμαι τίποτα στο οποίο να μη βρίσκεσαι Εσύ.
Είμαι πάντοτε επιφυλακτικός απέναντι στις αυτοβιογραφίες, αν και έχω διαβάσει και υπέροχες αυτοβιογραφίες. Για παράδειγμα τα υπέροχα σχεδόν αυτοβιογραφικά βιβλία του Βίκτορ Σερζ ή τις «Εξομολογήσεις» του Αγίου Αυγουστίνου και του «φιλόσοφου της πεφωτισμένης δημοκρατίας» Ζαν Ζακ Ρουσσώ.1 Αλλά η αυτοβιογραφία με τίτλο Ελπίδα του μεγάλου Πάπα Φραγκίσκου και υπέροχου ανθρώπου Χόρχε Μάριο Μπεργκόλιο είναι ένα συγκλονιστικό κείμενο, το οποίο καθοδήγησε με μεγάλη μαεστρία ο εκδότης και επιμελητής εκδόσεων Κάρλο Μούσο και προσωπικός του φίλος. >>>
