Ποιητικό αποτύπωμα

Οι λέξεις εμπεριέχουν μια περίεργη αμοιβή

Την ώρα που θαρρείς πως τις κατέχεις

σαν χαμαιλέοντες

αλλάζουν το χρώμα της προσαρμογής

Μένεις με την αμφιβολία της καλής χρήσης

Συνεχίζεις, όμως,

γιατί η συνέχεια

είναι ο μόνος τρόπος να δικαιωθεί

κι αυτό που κάποτε υπήρξε

Αδιάκοπος ο αγώνας

Οπωσδήποτε φιλόδοξος

Αλλιώς προς τι

το σκάλισμα, το φύτεμα, η λίπανση ερήμου

Μα ο αγώνας ετυμολογικά

εύκολος δεν είναι

Ο καιρός σπανίως συναινεί

Έτσι που πρέπει ευλογημένα κάποιος να γεράσει

για να φυτρώσει μες στους άλλους

«Τα ποιήματα της Ελένης Αρτεμίου-Φωτιάδου στην ανά χείρας ποιητική συλλογή, 25 στον αριθμό όσα και τα χρόνια δημιουργικής πορείας της στην Ποίηση, προτείνονται όπως και τα αγάλματα σαν κόμβοι συνάντησης ετερόκλητων σημασιολογικών πεδίων και αντιθετικών πραγματικοτήτων: σώματος και πνεύματος, φυσικής και μεταφυσικής, θνητότητας και αθανασίας, έρωτα και θανάτου, μνήμης και λήθης, αιώνιας ομορφιάς και πεπερασμένης φθαρτότητας. Η ποιήτρια ως επίμονη κηπουρός εργάζεται (η έννοια της εργασίας της εδώ νοείται καβαφικώς), φαντάζεται, αντιστέκεται και ελπίζει, καλλιεργώντας άοκνα τον εσωτερικό της κήπο. Μας δίνει το στίγμα της με στίχους αυτοαναφορικούς, που πραγματώνονται στον λόγο με τη θαυμαστή προσωδιακή ενότητα ενός ιαμβικού δεκατετρασυλλάβου», σημειώνει στο εισαγωγικό της κείμενο η Τζίνα Καλογήρου όπου με τρόπο διεξοδικό αναλύει και περιγράφει το ποιητικό αποτύπωμα της Ελένης Αρτεμίου-Φωτιάδου που συνοψίζει τις αγωνίες της στο τελευταίο ποίημα της συλλογής: Οδυσσέα,/ Λύσε με/ φωνάζω από το κατάρτι/ Είμαι η Σειρήνα που δεν τραγουδά/ Πρέπει να περάσω από τις συμπληγάδες λέξεις («Αιωνίως εύθραυστον»).

«Στη γραφή της θάλλουν ως διακριτικές διακειμενικές αναφορές η δημοτική παράδοση της Κύπρου με τα ερωτικά της δίστιχα, η δυτική ποιητική Αναγέννηση ως βαθιά χωνεμένη επίδραση, οι λυρικές πετραρχικές μελωδίες στην κομψή φόρμα του σονέτου, αλλά και η νεότερη κυπριακή ποίηση της Αντίστασης και της Ανεξαρτησίας με τη σφύζουσα δύναμη και το πάθος για ελευθερία και με το αθεράπευτο τραύμα του βίαιου ξεριζωμού από τα πατρογονικά χώματα και της διχοτόμησης της πατρίδας», συνεχίζει τις επισημάνσεις της η Τζίνα Καλογήρου προσθέτοντας: «Στην ανά χείρας ποιητική συλλογή με τίτλο Αγάλματα εκτός Μουσείου παίζει προφανώς (το περικείμενο του τίτλου είναι εύγλωττο) με τη συμβολική δύναμη και την υποβλητικότητα των αγαλμάτων, με την αινιγματική, ανοίκεια ακινησία τους και τη σιωπή τους. Η καταφυγή της στους πλαστικούς όγκους των αγαλμάτων διαστρωματώνει διακαλλιτεχνικά τη γραφή της, την καθιστά έμφορτη εικαστικότητας, σαρκώνοντας τον λόγο με την κρουστή ύλη του αγάλματος ως συμβολικού-λιβιδινικού αντικειμένου και μεγιστοποιώντας με τον τρόπο αυτό την εικαστική-εικονιστική δύναμη των λέξεων. Όλα σχεδόν τα ποιήματα έχουν άλλωστε αναφορές στις εικαστικές και τις πλαστικές τέχνες και το περιβάλλον τους. Έτσι, υπάρχουν αναφορές σε μουσεία, πινακοθήκες-art galleries, φωτογραφίες, εικόνες και χρώματα όπως το μαύρο και το λευκό που συμβάλλουν στην εικονοποιία.»