Δικό της ένα ποίημα γράφει η φύση
Στο μυστικό βιβλίο των θαυμάτων
φως στο χαρτί
όταν δεν έχεις έμπνευση
η λύση είναι απλή
ψηλά το χέρι απλώνεις
και κατεβάζεις στο χαρτί
ένα μακρινό αστέρι
με τις θερμές αχτίδες του
εκείνο να γράψει το ποίημα
να μη σκορπίζεται
στο χάος τόσο φως
Πεντηκοστό τρίτο βιβλίο, τριακοστή έβδομη ποιητική συλλογή του Τόλη Νικηφόρου (βιβλία/ χιλιάδες βιβλία/ ξένα και δικά μου/ βιβλία και φωτογραφίες/ μνήμες/ ατέλειωτες μνήμες// όλα όσα έζησα και αγάπησα/ όλα όσα είμαι/ συστατικά στοιχεία του καπνού/ σε μια αόρατη καμινάδα) που συνεχίζει με αμείωτη τρυφερότητα να καταθέτει σπονδές στη Μούσα της λυρικής ποίησης Ερατώ. Πάνω από 850 ποιήματα-παιδιά του έχουν γεννηθεί μέχρι σήμερα απ’ την αγωνία και τον πόνο του με την ελπίδα ότι «θα αγαπηθούν κι από άλλους/ και δεν θα στερηθούν ποτέ το χάδι».
Τα αθώα παιδικά μάτια, η τρυφερή σχέση («με την αγάπη ανθίζουν τα παιδιά») του γονιού ποιητή με αυτόν τον μαγικό κόσμο της νιότης, οι μνήμες από τον δικό του Νίκο αλλά και από το αντιβούισμα των παιδικών φωνών στο γειτονικό σχολείο έχουν συχνά εμπνεύσει στον Τόλη Νικηφόρου. Κάποτε κάνει τις δικές του προβολές, ενδοσκοπεί και καταθέτει βιώματα και συνέπειες των δικών του νεανικών στιγμών, αναθυμάται στιγμές της γονεϊκής του σχέσης με τον Νίκο (τα πιο πολύτιμα/ τα ωραιότερα της ζωής μου/ ήταν τα παιδικά σου χρόνια), αλλά και με εκατοντάδες ποιήματα-παιδιά του από τα οποία εμπνέεται, συγκινείται, και διδάσκεται.
Ο Τόλης Νικηφόρου ζει το φως της ζωής, τα χρώματα του ήλιου, τις θερμές ακτίνες των αστεριών. Όλα αυτά γράφουν για λογαριασμό του τα ποιήματα: «δικό της ένα ποίημα γράφει η φύση/ στο μυστικών βιβλίο των θαυμάτων» μας λέει. Γι’ αυτό το φως που λούζει το άγραφο χαρτί της έμπνευσης μετατρέποντας την αγάπη σε στίχους έρχεται να μας ιστορήσει όσα πολλά αποκαλύπτει η ψυχή του με όλα απλά καθαρά ολοστρόγγυλα: νοσταλγώ τα άγρια παιχνίδια στους χωματόδρομους/ [ ] τις βόλτες στα δρομάκια του σχολείου/ τους αγώνες στα διάφορα γήπεδα/ τις ατέλειωτες συζητήσεις στα τριάντα/ [ ] τη συγκίνηση από το πρώτο μου βιβλίο/ στις προθήκες των βιβλιοπωλείων// μα πιο πολύ απ’ όλα αυτά/ νοσταλγώ τον ατελείωτο παθιασμένο έρωτα/ τους πρώτους μήνες της γνωριμίας μας. Γιατί όταν μιλά για αγάπη έρχεται πάντα στο προσκήνιο ο έρωτας της νιότης, ο παντοτινός τους έρωτας με τη Σοφία: όχι στα δεκαοχτώ ή στα τριάντα/ όχι με τη νεανική φλόγα του έρωτα/ αλλά μετά εξήντα χρόνια κοινής ζωής/ εκείνος της γράφει ποιήματα!// ναι, της χαϊδεύει τ’ άσπρα μαλλιά/ και της γράφει ποιήματα!
Το νέο ποιητικό βιβλίο του Τόλη Νικηφόρου συστατικά στοιχεία καπνού (ωραία παρήχηση του σίγμα), από όπου δεν λείπει κι ένας επίσης ωραίος 15σύλλαβος στίχος (σε δυο μικρές φτερούγες/ αγάπη που δεν χάνεται), είναι ένα ακόμα βαθιά ανθρώπινο βιβλίο για την πορεία ενός ερωτευμένου ευαίσθητου ανθρώπου που πλημμυρίζει αγάπη από και προς κάθε κατεύθυνση [τα μαγικά πλάσματα απλώς να τα αγαπάμε/ ή, καλύτερα, να τα λατρεύουμε/ (το πιο γνήσιο ίσως είδος κατανόησης)]. Με αυτήν διαβατήριο θα πορευτεί όταν προσπελάσει την πύλη.
Ένα πολύ ανθρώπινο στοιχείο της συλλογής είναι οι οφειλές σε συγγραφείς (όρθιοι οι άξιοι ποιητές και πεζογράφοι/ που μας δίδαξαν και μας μεγάλωσαν/ και ακτινοβολούν από τα ράφια/ αιώνια παρόντες και αγαπημένοι), οι παλιές φωτογραφίες (θανάσιμα εύστοχοι τοξότες/ που σημαδεύουν ίσια στην καρδιά) και βέβαια η «σχεδόν απίστευτη» κυριακάτικη συνάντηση σε καφετέρια του Πανοράματος με τους συμμαθητές του Ανατόλια: δίπλα μου κάθεται ο Βύρων/ απ’ την άλλη μεριά ο Στέφανος/ απέναντι χαμογελάει ο Λάκης/ κι οι άλλοι συμμαθητές τριγύρω/ όλοι στην ώρα μας παρόντες/ όλοι το μάθαμε το μάθημα [ ] σε καφετέρια του Πανοράματος/ σχεδόν εβδομήντα χρόνια αργότερα// δυο βήματα πριν απ’ το τέλος/ παιδιά είμαστε πάντα/ μιλάμε, πειραζόμαστε και γελάμε/ όπως στα εφηβικά μας χρόνια//σχεδόν απίστευτη μια ισόβια φιλία!
