Οι άγνωστες πληροφορίες από τον ιατρικό φάκελο του πεθαμένου πατέρα της και τα έργα τέχνης στους επτά σταθμούς του μετρό πυροδοτούν τη μνήμη της ηρωίδας και την κατεβάζουν στα υπόγεια του εαυτού της. Διατρέχει τη ζωή της ανάποδα και θυμάται ό,τι μέχρι τώρα προσπαθούσε να ξεχάσει.
Ένα ταξίδι από το τέλος προς την αρχή, από το πένθος στη ζωή, από την εμπλοκή στην απόσταση, από τη βεβαιότητα στην αμφιβολία, από το προσωπικό στο συλλογικό, από την ιστορία στην Ιστορία.
…Έπρεπε να το έχεις κάνει μάνα, έπρεπε να το έχεις κάνει για το ανάπαυσον. Ας έθαβες σκυλί στη θέση του, μια σαύρα, ένα σπουργίτι, ένα τζιτζίκι, χρυσόμυγα, την πεταλούδα που καιγόταν στη λάμπα σου, έστω μια πέτρα. Τίποτα να μην έθαβες. Κενοτάφιο. Ας έμπηγες στο χώμα ένα σταυρό, άντε ένα όρθιο ξύλο, ένα σχήμα, ένα σήμα για το ενθάδε κείται...
