«Εφόσον, λοιπόν, οι διαχωριστικές γραμμές που χαράσσονται και επαναχαράσσονται μεταξύ των σωμάτων ωθούν κάποια σώματα σε μία διαρκή κατάσταση επισφάλειας, ευαλωτότητας και (συμβολικής ή κυριολεκτικής) θανάτωσης, τότε το ερώτημα που ανακύπτει είναι το εάν και με ποια μέσα μπορούμε, άραγε, να αντισταθούμε και να ανατρέψουμε αυτούς τους διαχωρισμούς και τις επιπτώσεις τους […] εάν, δηλαδή, και με ποιους τρόπους μπορούν τα ανθρώπινα σώματα να μετασχηματιστούν σε εστίες αποσταθεροποίησης, απεδαφικοποίησης και αναταραχής του κυρίαρχου πλέγματος λόγων και πρακτικών».
