Εμείς οι ταξιδευτές του ονείρου και της ουτοπίας νιώθουμε περίεργα...
Παιδιά της δεκαετίας του ‘70 ή λίγο πριν ή λίγο μετά
δεν έχει και μεγάλη σημασία,
ζούμε σε ένα κόσμο που δεν ονειρευτήκαμε.
Είμαστε έφηβοι, παιδιά της αλάνας,
παιδιά των μεγάλων προσδοκιών
και πιστέψαμε σε μια καλύτερη κοινωνία
αλλά αυτό δεν έγινε κατορθωτό.
Ο Άνθρωπος δεν είναι σήμερα καλύτερος
ούτε νιώθει πιο ευτυχισμένος.
Οι «κατάρες» του Αβδελαχών συνεχίζουν ακατάπαυστα
να κατατρώγουν τη ψυχή του...
Η αλαζονεία, το κέρδος, η πόρνη ή εξουσία.
Εσύ όμως, Άνθρωπέ μου, μην φοβάσαι το σκοτάδι
αυτοί που κάνουν καλές πράξεις
δεν έχουν τίποτα να φοβηθούν.
Δεν πρόκειται να τους αγγίξουν οι Ερινύες ούτε η θεά Νέμεσις.
