Η μελαγχολία της έγινε μόνιμη συνήθεια κιόλας. Έμαθε να ζει τελείως μόνη και το έριξε στο διάβασμα. Διάβαζε ό,τι έβρισκε μπροστά της, είτε ήταν καλό, είτε όχι. Έφτανε να απασχολεί το μυαλό της, για να μη σκέφτεται τίποτε. Πράγμα αδύνατον! Δεν ξεγράφεται έτσι μια ζωή τόσων χρόνων. Τα τελευταία τραγικά γεγονότα άφησαν ανεπούλωτες πληγές και ανεξίτηλα σημάδια. Μακάρι να μπορούσα να τα διαγράψω από τη ζωή μου, σκέφτηκε και ύστερα πάλι μετάνιωσε και μιλώντας με τον εαυτό της έκλαιγε. “Ας είναι ευλογημένος που μπήκε στη ζωή μου και ένιωσα κι εγώ αυτό το υπέροχο συναίσθημα, που το λένε έρωτα”.
