επιτέλους!
Κρέμασε τις σκέψεις σου στα αστέρια.
Μόνος βουλιάζεις σε ένα στρώμα πουπουλένιο.
Κοιμάσαι; Σε άφησαν μήπως οι εφιάλτες;
Στριφογυρίζεις και πνίγεσαι στα σεντόνια.
Ησύχασε νύχτωσε,
επιτέλους...
άσε τα άγχη να ανέβουν ψηλά,
να μην σε φτάνουν.
Κοιμήσου, κοιμήσου μικρέ μου άνθρωπε,
σε έναν κόσμο τόσο μεγάλο,
άλλοτε χωράς - άλλοτε περισσεύεις.
Κοιμήσου και αφέσου στα φτερά των Ονείρων.
Σε νανουρίζει η Νύχτα,
και αποκαλύπτονται σε εσένα
όλα όσα τρέμουν την ψυχή σου,
όλα όσα στέκουν στις σκοτεινές γωνίες και σε τρομάζουν.
Εμφανίζονται μπροστά σου,
όλοι εκείνοι που κάποτε
αγάπησες, προσπέρασες, ξέχασες.
Όλες εκείνες οι πλευρές του εαυτού σου που απέρριψες.
Φανερώνονται με ορμή όσα τόλμησες να ζωγραφίσεις,
όσα έβλεπες με μάτια μεγάλα, φωτεινά...παιδικά.
Βάφονται με τα χρώματα της Αυγής.
Ησύχασες, ξημέρωσε.
Πες μου, τι ονειρεύτηκες χθες βράδυ;
Δεν θυμάσαι; Μην ανησυχείς...δεν πειράζει.
Πες μου τότε κάτι άλλο...μικρέ μου άνθρωπε,
κάτι που πάντοτε ελπίζω να θυμάσαι όσο κι αν φοβάσαι,
τι είναι αυτό που ονειρεύεσαι για την κάθε σου Ημέρα;
