Επισκεφτόμουν συχνά τον παππού μου στο χωριό, ειδικά τα καλοκαίρια. Τον παππού όμως τον Αριστείδη τα βράδια πάντα τον έχανες, αφού βρισκόταν όλο έξω από το σπίτι σε ένα λοφάκι μακριά από τα φώτα του χωριού, για να μπορεί να παρατηρεί τον βραδινό ουρανό. Μην φανταστείτε με όργανα παρατήρησης όπως τώρα, ο παππούς είχε τους χάρτες του ουρανού και μελετώντας τους, ήξερε να σου πει για τον κάθε αστερισμό που ακριβώς βρισκόταν στον ουρανό.
Εμένα μου ζητούσε συνέχεια να πηγαίνω μαζί του, αλλά για να σας πω την αλήθεια φοβόμουν, ειδικά εκείνες τις νύχτες τις σκοτεινές χωρίς φεγγάρι που τον παππού τον ενθουσίαζαν πολύ, γιατί έτσι φαινόντουσαν περισσότερα αστέρια στον ουρανό. Ένα βράδυ όμως μετά από τη μεγάλη επιμονή του, μάζεψα όσο θάρρος μπορούσα και βρέθηκα μαζί του να παρατηρώ τον βραδινό ουρανό και τότε…
