Το κακό αποτελεί τον λίθο προσκόμματος της ηθικής φιλοσοφίας, εγείροντας πολλά δυσεπίλυτα ερωτήματα, με πρώτο πρώτο το ερώτημα τι ακριβώς είναι το κακό, δηλαδή ποιο είναι το γνώρισμα μιας πράξης, μιας κατάστασης ή μιας πτυχής του εαυτού μας βάσει του οποίου κρίνουμε ότι αυτές ανήκουν στην περιοχή του κακού. Ποιο είναι το κριτήριο; Δίπλα στο ηθικό κακό, το κακό που κάνει ο άνθρωπος στον άνθρωπο, υπάρχει και το φυσικό κακό, αν και ο όρος σήμερα τείνει να αποσυρθεί, υπάρχει η φυσική καταστροφή –σεισμοί και καταποντισμοί–, που θέτει άλλα ερωτήματα. Για ένα βιβλικό ίδρυμα όπως ο Άρτος Ζωής, το πρόβλημα του κακού θέτει και πρόσθετα, βαρύτατα ερωτήματα, που δεν απασχολούν άλλα ρεύματα σκέψης, όπως είναι η σχέση του προσωπικού Θεού της αγάπης με τον πόνο και τον θάνατο των αθώων. Χιλιάδες χρόνια ο άνθρωπος απορεί για το κακό, το κακό που διαπράττει ο ίδιος και το κακό που υφίσταται, σκέφτεται πάνω σε αυτό, διαμαρτύρεται, αλλά το κακό προχωράει αδυσώπητο. Τίποτε δεν το σταματάει, ούτε γύρω μας ούτε μέσα μας. Με ένα τέτοιο αίσθημα ηθικής απελπισίας (και ματαιότητας;) εξακολουθούμε και εμείς να θέτουμε το πρόβλημα του κακού και να το συζητάμε, αναγνωρίζοντας πικρά εκ των προτέρων ότι είναι άλυτο.
