Και οι δυο Αλέξανδροι της Σκιάθου είναι κορυφαίοι δημιουργοί, αν και όχι ισοϋψείς – ποιος άλλωστε φτάνει το λογοτεχνικό ανάστημα του Παπαδιαμάντη; Αποτελούν ως και σήμερα την αδιαίρετη δυάδα της λογοτεχνίας, το «δυαδικόν άστρον», όπως τους ονόμασε ο Ξενόπουλος, τους Διόσκουρους και αγίους των γραμμάτων μας. Το έργο του ενός συμπληρώνει το έργο του άλλου, και τα δύο μαζί αποτελούν τη λόγια Βίβλο της γνήσιας ελληνικής ψυχής στην πιο ανθρώπινη έκφρασή της. Έργο συνακόλουθο της ταπεινής βιωτής τους, γλυκόπικρο απόσταγμα ενάρετης ζωής, πηγαίου ταλέντου, βαθιάς γνώσης, κυρίως του γλωσσικού μεγαλείου, και σταθερής προσήλωσης στο «αγαπάτε αλλήλους». Έργο ασύλληπτης ποιότητας και διαρκούς εξύμνησης του πραγματικά ωραίου και υψηλού. Είναι δε άδικο, ΑΔΙΚΟ, να παραμένει ο επίσης σπουδαίος Μωραϊτίδης στη σκιά του Παπαδιαμάντη, είναι διαρκές έγκλημα κατά των γραμμάτων και της ελληνικής παιδείας, στο οποίο υποπίπτει πρώτη η ακαδημαϊκή κοινότητα και οφείλει, απέναντι στο αύριο του ελληνισμού, να πάψει να το διαπράττει.