Αναζητώντας την ποίηση αναζητούμε τον εαυτό μας.
Μέσα στην κομματιασμένη ζωή ο ποιητής μονομαχεί με τον εαυτό του, ωσάν να είναι ναυαγός σε έρημο νησί ενώ τα νερά να ανεβαίνουν, ωσάν το χάος να μένει άναυδο μπροστά στο αχανές.
Ας πούμε όμως πως η ποίηση δεν είναι ναυαγός αλλά ένα ξενοδοχείο που δέχεται όλους τους ποιητές, κακούς, μέτριους, καλούς και σπουδαίους. Το ξενοδοχείο δεν είναι πεντάστερο αλλά ένα ταπεινό κτίριο χαμένο σε μια πλαγιά χωρίς θέα, όπου χωρούν οι πάντες, ακόμη και οι υποψήφιοι ποιητές. Πάντοτε υπάρχουν διαθέσιμα δωμάτια και σουίτες. Δεν κλείνει ποτέ.
Οι καλοί ποιητές, ως άλλοι προφήτες, μένουν στους τελευταίους ορόφους για να τα βλέπουν (και να τα διαβλέπουν) όλα και να τα καταγράφουν εγκαίρως.
Κάπως έτσι βλέπω και την ανά χείρας ανθολογία ποιημάτων του 2022. Εμπεριέχει ποίηση αλληγορική, μεταιχμιακή, ονειρική, με το κέντρο της γειωμένο στο εδώ και το τώρα ή σε ουτοπικό όραμα. Ποίηση με οράματα, ήρωες, φαντάσματα, ταξίδια, μνήμες, φόβους, καινοτομίες, αλληγορίες. Υπάρχουν πολλά καλά ποιήματα αλλά και μερικά μέτρια. Έτσι είναι. Άλλων ποιητών το βλέμμα πετάει μακριά και είναι διεισδυτικό ή και προφητικό και άλλων κοιτά κοντά και είναι ομφαλοσκοπικό. Πάντως, οι ποιητές μάς κερδίζουν όταν μας βυθίζουν εντός τους. Και, ευτυχώς, υπάρχουν σ' αυτή την ανθολογία κάμποσοι τέτοιου είδους ποιητές. (Από τον πρόλογο του Ντίνου Σιώτη)