Μια αλληγορική (και βιωματική) ιστορία απώλειας που διαδραματίζεται σε ένα αρχετυπικό ∆άσος με βασικό πρόσωπο τη βαριά τραυματισμένη Ελαφίνα. Στην επίπονη προσπάθειά της να βοηθηθεί, η ηρωίδα ξεκινά ένα εσωτερικό ταξίδι και μιλά για την κρίση που μετουσιώνεται σε ευκαιρία, για τη σημασία της αυθεντικότητας, της αποδοχής και της ασφάλειας, εξυμνώντας ταυτόχρονα το αγαθό της Φιλίας και της Αγάπης.
Γράφει η Διώνη Δημητριάδου // Δεκαέξι καταβυθίσεις, Μια ιαματική ιστορία, Δέσποινα Νάσσου εκδόσεις Συρτάρι
Η γραφή από μόνη της, σε όποια μορφή κι αν τη δοκιμάσουμε, αλλά και με όποια ιδιότητα, συγγραφική ή αναγνωστική, έχει μέσα της τη δυναμική να προσφέρει την ιαματική της αρωγή. Σκέφτομαι πόσο περισσότερο μεγεθύνεται η δύναμή της αν ο τρόπος της δανείζεται στοιχεία από την παρηγορητική παραμυθία του παραμυθιού, ή, για να μιλήσουμε τη γλώσσα της λογοτεχνίας, από την, πάντοτε ισχυρή, αλληγορία ή τον, πάντοτε αποτελεσματικό, συμβολισμό. >>>
Γράφει ο Ευθύμιος Πριόβολος //
Δέσποινα Νάσσου «Δεκαέξι καταβυθίσεις – Μια ιαματική ιστορία», εκδ. Συρτάρι, 2024
Όταν πήρα στα χέρια μου το βιβλίο της φίλης μου Δέσποινας Νάσσου «Δεκαέξι καταβυθίσεις – Μια ιαματική ιστορία» (εκδ. Συρτάρι, 2024), είναι αλήθεια ότι ο τίτλος, αν και με υποψίασε, με δυσκόλεψε να φανταστώ το περιεχόμενο. Έχω τη συνήθεια, πριν ξεκινήσω το διάβασμα ενός βιβλίου, να ψαύω, να ψηλαφώ τη θωριά του, να το χαιρετάω και να το καλοδέχομαι, γιατί έχω την πίστη πως δεν είναι άψυχο, κρύβει μέσα του κάτι σπουδαίο, κάποιο κομμάτι από την ψυχή του συγγραφέα, μπορεί και όλη. .... >>>
