Γεννημένη στον κάμπο της Βόχας, από μητέρα Ζευγολατιώτισσα – πολύ παλιές οι ρίζες της οικογένειας, από τότε που το Ζευγολατιό φύτρωνε σαν χωριό, σε τούτη τη γωνιά της Κορινθίας.
Με καταβολές από την Αρκαδία, ο πατέρας από το ιστορικό Λεβίδι – ερωτικό μετανάστη τον χαρακτήριζα, πειράζοντάς τον, χωρίς να είναι ψέμα, για να απολαμβάνω το παιδιάστικο χαμόγελο που άνθιζε στα χείλη του.
Βαδίζω το ανηφόρι, που όρισαν ως ζωή, με ένα δισάκι φορτωμένο αρώματα της φύσης – πορτοκαλιά, ελιά, αμπέλι, έλατο, θυμάρι- θησαυρός ολάκερος και προσδοκίες για ένα καλύτερο αύριο – πασχίζοντας να προσθέσω το δικό μου λιθαράκι, μέσα από τη δουλειά μου, στις τρυφερές ψυχές των μικρών μαθητών μου!
Συνοδοιπόροι η οικογένειά μου -ό,τι πιότερο αγαπώ- και φίλοι πολλοί αληθινοί κι αγαπημένοι!
Ο ελεύθερος χρόνος μου γεμίζει με λογοτεχνία κι η ποίηση είναι το αποκούμπι μου… Των μελαγχολικών στιγμών η παρηγοριά μου!
Τον τίτλο της ποιήτριας δεν διεκδικώ, βαρύ φορτίο για τις μικρές μου πλάτες, τίτλος για λίγους και ξεχωριστούς. Κατάθεση ψυχής θα έλεγα μονάχα! Εσωτερική αγωνία που αναζητά τη συμπόρευση μέσα από το δόσιμο!
Αφιερωμένο στη μνήμη του πατέρα μου, που έφυγε νωρίς, για το αιώνιο ταξίδι!
Δήμητρα Τσεπεντζή
