Η μακρά ενασχόλησίς μου εις τα ζητήματα του ισλάμ και ειδικώτερον του ισλαμικού δικαίου με έχει απολύτως πείσει, ότι όλα τα προβλήματα τα σχετιζόμενα προς αυτό έχουν ως αφετηρίαν την παρερμηνείαν του. Αύτη είνε ο αποκλειστικός λόγος δια τον οποίον εκδηλούται η οσημέραι εντεινομένη ακρότης, εγγίζουσα, ου μην ενίοτε και υπερβαίνουσα, τα όρια της διαστροφής της ουσίας του, κατ' ισλάμ, θείου μηνύματος.
Αι πηγαί του ισλαμικού δικαίου και δη και αι πρωτεύουσαι, ως και η παραδεδομένη υφ' όλων επιστημονική καλλιεργία αυτού, έως ότου κατά τον δ' αφ' εγ. (ι΄ μ.Χ.) αιώνα έκλεισαν οριστικώς αι πύλαι του ισλαμικού δικανικού συλλογισμού, καθώρισαν τα επιτρεπτά και θεόθεν νόμιμα, κατ' ισλάμ, όρια του «ιερού» πολέμου, των οποίων η υπερβασία ή άγνοια απαγορεύεται και κολάζεται, τούτο μεν εν τω παρόντι κόσμω, τούτο δε εν τω επέκεινα ως απείθεια προς την θείαν βούλησιν και προσταγήν. [...] (Από τον πρόλογο του Κ.Θ. Νικολάου-Πάτραγα)