Τα όνειρα, όμως, πάντα αμφιλεγόμενα, είναι άλλοτε ευλογημένες αναμνήσεις και άλλοτε εφιάλτες που σε στοιχειώνουν. Ηλιοβασιλέματα, ολόγιομα φεγγάρια, ολάνθιστα στεφάνια του Μαγιού, μια μεθυστική παραλία, ένας έρωτας χειμώνας, παλλόμενες καρδιές και ζωντανές ελπίδες παρελαύνουν στο Ονειροδρόμιο της Γεωργίας Λαμπάρα, πάντοτε όμως πιασμένα χέρι-χέρι με τη δίνη του ανείπωτου, τις χαμένες Ιθάκες, τα τραύματα, τη συστολή, τους σταυρούς που στωικά κουβαλάμε, το γκρίζο και τη σκιά του…
Μια γλυκόπικρη επίγευση μένει στα χείλη του αναγνώστη σε θαυμαστές ποσοστιαίες αναλογίες σαν διαβάσει και το τελευταίο ποίημα της συλλογής με τίτλο «Μικρόκοσμος». Είναι που σε αυτό θα νιώσει εν τέλει πόσο υποκειμενικός είναι ο χωροχρόνος και πως «Όλα ενυπάρχουν στο ελάχιστο/για να επιτευχθεί το μέγιστο./Και η ψυχή/στο εδώ και τώρα/να πάρει απόχρωση απείρου…»
