Η Λιάτζουρα –το αποδεικνύει όλο και περισσότερο– ξέρει να προσεγγίζει την ποίηση με σεβασμό στο πρωτότυπο, με την ελευθερία, ωστόσο, που απαιτείται, προκειμένου να αποδοθεί σωστά στην ξένη γλώσσα η αυθεντικότητα του αρχικού κειμένου. Με άλλα λόγια, το ποίημα να μη χάνει τον ρυθμό του, να παραμένει ποίημα, και όχι απλώς ένα μετάφρασμα, όσο καλό κι αν είναι. Δεν είναι εύκολο εγχείρημα, κυρίως επειδή έχει να διαχειριστεί δύο από τις πιο πλούσιες, από τις πιο απαιτητικές γλώσσες, την ελληνική και, φυσικά, τη γερμανική. >>>