Σαν παραμύθι. Σαν «κόκκινη κλωστή κλωσμένη»… Κόκκινη, όμως, από αίμα και πόνο και δάκρυ. Και δεν είναι «στην ανέμη τυλιγμένη» μα κυριολεκτικά τυλιγμένη στην ψυχή των ανθρώπων, στην ψυχή ενός λαού και ενός Έθνους που 50 χρόνια τώρα, μάχεται, πιστεύει, ελπίζει και προσδοκά. Μισόν αιώνα αγωνίζεται με νύχια και με δόντια να σώσει και να κρατήσει ζωντανή την αξιοπρέπειά του, την ιστορία του και το χρέος του προς τις επόμενες γενιές. Μισόν αιώνα υπομένει το άδικο, υπομένει το ψέμα, την επιβουλή και προσπαθεί να μην ξεχάσει για να μην χαθεί. Να μην αφήσει μαζί με όλα τα άλλα κακά που μπήκαν στη ζωή του, που κυρίευσαν την ψυχή του, να μην αφήσει το χειρότερο κακό να τον υποτάξει: τη λήθη. Μάχεται με νύχια και με δόντια να κρατήσει ζωντανή την αλήθεια και να τη μεταλαμπαδεύσει στις επόμενες γενιές, ώσπου να μπορέσει να ορθώσει ανάστημα απέναντι στον κακό δράκο, τον δράκο από κάποιο άλλο παραμύθι, να τον διώξει για να απελευθερωθεί το νερό, να απελευθερωθούν οι ψυχές των ανθρώπων, ζωντανών και νεκρών…