«Όλα μου τα ταξίδια/γίναν χωρίς πυξίδα/χωρίς αποσκευές/χωρίς συνταξιδιώτη/με μια επιθυμία βαριά/στους ώμους μου ριγμένη.»
«Ο Ταξιδευτής» δεν αναζητά προορισμούς αλλά αλήθειες, είναι ένας προσκυνητής των συναισθημάτων που άλλοτε πονά κι άλλοτε χαμογελά αμυδρά με μια «σχεδόν ελπίδα». Περπατά σε τόπους της ψυχής όπου η θλίψη βάφεται κόκκινη, η μοναξιά σμιλεύει τη σιωπή και η ελπίδα ανθίζει στις σκιές. Μέσα από τις σκέψεις του, ο Ταξιδευτής μας καλεί να εξερευνήσουμε τα δικά μας εσωτερικά τοπία, να αντιμετωπίσουμε τους φόβους και τις επιθυμίες μας, να αποδεχτούμε τις σκιές μας και να αναζητήσουμε το φως ακόμη και στα πιο σκοτεινά μέρη.
