Παρά τα ελαττώματά του, υποστηρίζει ο Γουλφ, ο δημοκρατικός καπιταλισμός παραμένει μακράν το καλύτερο σύστημα για την ανθρώπινη ανάπτυξη. Αλλά κάτι έχει πάει πολύ στραβά: η αύξηση της ευημερίας έχει επιβραδυνθεί και η μοιρασιά των καρπών της ανάμεσα στους υπερεπιτυχημένους λίγους και τους υπόλοιπους έχει γίνει πιο άνιση. Οι πλουτοκράτες έχουν αποσυρθεί στα κάστρα τους, περιφρονώντας τον ρόλο της κυβέρνησης να επενδύει στα δημόσια αγαθά που χρειάζονται για την υποστήριξη της ευκαιρίας και της βιωσιμότητας. Αλλά το επερχόμενο κύμα του αυταρχισμού θα κατακλύσει στο τέλος κι αυτούς.
Η ιδιότητα του πολίτη δεν είναι απλώς ένα σύνθημα ή μια ρομαντική ιδέα· είναι, κατά τον Γουλφ, η μόνη ιδέα που μπορεί να μας σώσει. Τίποτα δεν εναρμονίζει καλύτερα την πολιτική και την οικονομική ελευθερία από την αμοιβαία πίστη στο κοινό καλό. Όπως δείχνει η επική ιστορία της αλληλεπίδρασης μεταξύ δημοκρατίας και καπιταλισμού, τα ιδανικά μας και τα συμφέροντά μας θα πρέπει να συμβαδίζουν για το καλό όλων.
