Εκτός πάσης αμφιβολίας στα γραφόμενά μου, υπερέχει το αυτοβιογραφικό στοιχείο. Αυτό όμως δε θα ήθελα να αποτελέσει τον καταλύτη στην επεξεργασία των όποιων εντυπώσεων του αναγνώστη.
Ασφαλώς ό,τι γράφει ο καθένας θα επιθυμούσε να αποκτήσει διαχρονική υπόσταση, κάτι που πολύ δύσκολα γίνεται εφικτό. Όμως έξω από κάθε στάση «σπουδαιοφάνειας» και καθιέρωσης, η καυτή μου πρόθεση είναι το όποιο γνωστικό στοιχείο για τον αναγνώστη να αποτελέσει ερέθισμα για περαιτέρω προβληματισμό, ίσως και έρευνα, στα του ατομικού και συλλογικού του βίου.
Εξάλλου η όποια λεπτομερής αναφορά στα αρνητικά μου βιώματα δε γίνεται για εντυπωσιασμό, αλλά προς χάριν της αλήθειας και μόνο. Επιτέλους δεν είναι δυνατόν να υπάρχει ζωή χωρίς αρνητικά βιώματα, αλλά κι αν υπήρχε, θα ήταν εντελώς άχρωμη και ανώφελη.
Θεωρώ τα όποια βιώματα θετικά ή αρνητικά «δομούν» αποφασιστικά την προσωπικότητά του ατόμου και ταυτόχρονα μας κρατούν «δεμένους» δημιουργικά με το παρελθόν, άνευ του οποίου ούτε το παρόν κτίζεται ούτε το μέλλον σχεδιάζεται. Εις επίρρωσιν αυτού συνηγορεί το γεγονός ότι μόνον το παρελθόν έχει ουσιαστική υπόσταση.
Προϋποθέτει όμως η αξιοποίηση του παρελθόντος, όταν το άτομο βιώνει μια συγκεκριμένη εμπειρία, να μπορεί να στοχάζεται, να αναστοχάζεται, αλλά και να ανατοποθετείται «ἐπί τῷ τέλει» όπως προαγάγει την αυτογνωσία του και την πνευματική του εμβέλεια και νιώσει επαρκής «για βήματα» προς την αισθητική και την ηθική του «αναγέννηση».