Ούλα μας κι αν τα κάψετε και γίνουσιν ποζαύλι*
τα όρη μας, οι κάμποι μας, τα σπίτια μας, οι στάβλοι,
μάθετε πως ως φοίνικας, λαλώ, θ᾿ αναστηθούσιν
κι από ό,τι ήταν καλύτερα όλα τους θα γενούσιν.
Μπορείτε να μας κάψετε Πλάτωνα, Αριστοτέλη;
Μπορείτε την Ακρόπολη ν᾿άρετε με τσιγκέλι;
Μα δύνασθε τον Σοφοκλή, Αισχύλο, Ευριπίδη
να τους εξαφανίσετε ταχυδακτυλουργού εν είδει;
Όταν εμείς εγράφαμε επάνω σε παπύρους
εσείς βαλάνια τρώγατε παρέα με τους χοίρους.
Κάψτε μας, ξανακάψτε μας, αφήστε γη καμένη
να δείτε πολύ σύντομα πως θα ᾿ναι ανθισμένη.
Πόσες φορές μας έκαψεν ο Ξέρξης και οι άλλοι
μα πάλε πρασινίσαμεν κι ανθίσαμεν και πάλι.
Κι αν μοιάζουμεν ενίοτε με τον Χατζηαβάτη
έχουμε κι απ᾿ τους πρόγονους κρυμμένο μέσα κάτι.
Κι αν η Ελλάς επτώχευσε και μπήκεν υποθήκη
το ξίφος είναι έτοιμο να ξαναβγεί απ᾿ τη θήκη.
Κάψτε μας, ξανακάψτε μας, εμείς θ᾿ αναστηθούμε
και το «ενενικήκαμε» ηττώμενοι θα πούμε!
_______________
