Στο δέκατο πέμπτο θεατρικό τους έργο η Ιόλη Ανδρεάδη και ο Άρης Ασπρούλης σκάβουν βαθιά στην ψυχή του μεγαλοφυούς και πρωτοπόρου μουσικού, συνθέτη και περφόρμερ Μανώλη Χιώτη, δημιουργώντας μια πρωτότυπη θεατρική ιστορία, βασισμένη στη ζωή του μεγάλου καλλιτέχνη, η οποία επιχειρεί να επικοινωνήσει απευθείας με την καρδιά του ερωτευμένου, του προδομένου, του παρατημένου ή μελαγχολικού ακροατή, γιατρεύοντάς την από τον πόνο της ανθρώπινης κατάστασης.

Πάνω σε ένα μαγικό πάλκο, μέσα σε έναν κόσμο μεταξύ πραγματικότητας και ονείρου, ο Μανώλης Χιώτης και τα κοντινά στη ζωή του πρόσωπα μιλούν σε πρώτο ενικό. Εξομολογούνται. Όχι φήμες. Όχι ψευδείς ιστορίες. Εξομολογούνται τον πυρήνα του ήθους και του σύμπαντος, που αποτέλεσε ο σπουδαίος αυτός δημιουργός. Έναν πυρήνα σημαδεμένο από την απώλεια, τον πόνο, τον φθόνο, τη σκληρή δουλειά, αλλά και την επιτυχία, την αναγνώριση, την έμπνευση, τον έρωτα, την τόλμη, την πρωτοπορία, την τιμιότητα και την ανθρωπιά. Το έργο παρακολουθεί τη ζωή του Μανώλη Χιώτη από τη γέννηση μέχρι τον θάνατό του, με σταθμούς-κλειδιά και μεγάλες στιγμές στην καλλιτεχνική του πορεία, αλλά και στην προσωπική του ζωή, εκεί όπου, ιδιωτικά, κρίνεται η επαφή του ανθρώπου με το θείο και το αν ο κάθε άνθρωπος πήρε και έδωσε εκείνο το μερίδιο αγάπης για το οποίο ήταν προορισμένος.

Πρόκειται για μια κατάδυση στην ψυχή του παγκόσμιου και αιώνιου Μανώλη Χιώτη. Εκεί, όπου ο αληθινός με τον θεατρικό χρόνο περιπλέκονται, οι φωνές των ζωντανών και των νεκρών ηχούν ισότιμα και τα όνειρα των ανθρώπων δεν έχουν τελειωμό.

Το βιβλίο προλογίζει ο γιος του Μανώλη Χιώτη, Διαμαντής Χιώτης.