Από τότε που ο άνθρωπος άρχισε να σκέφτεται τον εαυτό του, το πώς λειτουργεί και συμπεριφέρεται, διέκρινε δράσεις, καταστάσεις ή φαινόμενα με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Αυτό που τον χαρακτηρίζει είναι κυρίως το «σώμα» του, το οποίο συνδέεται με τη φυσική του υπόσταση. Το σώμα λειτουργεί ανεξάρτητα, αλλά και σε συνάρτηση με τη βούλησή του. Το άτομο σχετίζεται με τον άλλο (το αντικείμενο) και με τον κόσμο που το περιβάλλει μέσω του σώματος, αλλά και της ψυχής του, την άλλη βασική έννοια της ύπαρξής του. Η ψυχή φανερώνεται με τις κινήσεις, την αντίληψη, τη σκέψη και τα συναισθήματα, και προσδίδει στο άτομο «ζωντάνια».
Περιγραφή
Στο παρόν βιβλίο περιγράφουμε την εξέλιξη των ιδεών στην ψυχαναλυτική ψυχοσωματική για τη σχέση ψυχής-σώματος και πώς διαταραχές στην ψυχική λειτουργία μπορούν να οδηγήσουν στην εκδήλωση σωματικών νόσων. Ο ψυχισμός πλάθεται μαζί με το σώμα. Το σώμα έχει κάτι από την ψυχή και η ψυχή κάτι από το σώμα. «Σώμα από ουρανό ψυχή από χώμα». Τη δημιουργία του Ψυχοσωματικού Ανθρώπου, δηλαδή το ενιαίο της οντότητας σώματος-ψυχής, τη διασφαλίζουν η αγάπη, η φροντίδα και η οριοθέτηση του παιδιού από τους γονείς του, και στη συνέχεια οι σχέσεις του ατόμου με τα σημαντικά πρόσωπα στη ζωή του. Πρώιμα τραύματα στη ζωή προκαλούν ελλείμματα στη δομή του ψυχισμού που θα καθορίσουν τον τρόπο που σκέφτεται, αισθάνεται και συμπεριφέρεται. Για να μη δει τις πληγές του, το άτομο απομακρύνεται από τον αληθινό εαυτό του. Συμμορφώνεται σε εντολές και υιοθετεί υποχρεώσεις άλλων, θεωρώντας τες επιθυμίες του. Αγνοεί το ότι το σώμα του είναι ευάλωτο και, σε κάποια ύστερη ολέθρια συνθήκη, θα νοσήσει. Παραδόξως, το άρρωστο σώμα αποτελεί το έσχατο καταφύγιο του ατόμου απέναντι στην ψυχοσωματική αποδιοργάνωση και τον θάνατο. Όπως θα φανεί από παραδείγματα, η νόσος γίνεται αφορμή για το άτομο να αναζητήσει την ιστορία του και να βρει τα χάσματα στον ψυχισμό του που διέκοψαν τη δυνατότητά του να ονειρεύεται, να επιθυμεί, να ζει.
Γιατί αναζητά απαντήσεις γενικότερα στη σχέση σώματος-ψυχής, στην Ψυχαναλυτική Ψυχοσωματική. Από τότε που ο άνθρωπος άρχισε να σκέφτεται τον εαυτό του, το πώς λειτουργεί και συμπεριφέρεται, διέκρινε δράσεις, καταστάσεις ή φαινόμενα με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Αυτό που τον χαρακτηρίζει είναι κυρίως το «σώμα» του, το οποίο συνδέεται με τη φυσική του υπόσταση.
Γιατί υποστηρίζει ότι το άτομο σχετίζεται με τον άλλο και με τον κόσμο που το περιβάλλει μέσω του σώματος, αλλά και της ψυχής του, την άλλη βασική έννοια της ύπαρξής του. Η ψυχή φανερώνεται με τις κινήσεις, την αντίληψη, τη σκέψη και τα συναισθήματα, και προσδίδει στο άτομο «ζωντάνια».
