Ο θεατρικός μονόλογος του Αντώνη Τσιπιανίτη Αθερινού, μας παρουσιάζει τον Φωκίωνα Λαχταρίδη. Ο άνθρωπος που κάθε βράδυ, εκεί, λίγο πριν τα ξημερώματα, παίρνει στα χέρια του ένα σπρέι… σαν αυτά των αναρχικών, βγαίνει στους δρόμους και γράφει παντού “Βασανίζομαι” . Ο άνθρωπος, που μέσα σε έξι μόνο μέρες είδε την ζωή του να γίνεται άνω-κάτω, να γκρεμίζεται… και αυτόν… την έβδομη μέρα, σαν την έβδομη μέρα της δημιουργίας, να ξαναγεννιέται απ’ τις στάχτες του, αφήνοντας πίσω το παρελθόν και τις ψευδαισθήσεις, μέσα στις οποίες μέχρι τώρα ζούσε, ανοίγοντας την πόρτα… ελεύθερος πια… παίρνοντας μια βαθιά ανάσα για να γεμίσει τα πνευμόνια του με τον αέρα της ελευθερίας. Της νέας αρχής… Και που από τότε… κάθε βράδυ… βγαίνει στους δρόμους, λίγο πριν τα χαράματα, και γράφει παντού… στο Προεδρικό Μέγαρο, στο Μέγαρο Μαξίμου, στους τοίχους του Βασιλικού κήπου, στο μετρό, στο Σύνταγμα, μια και μόνο λέξη… που για εκείνον είναι, πλέον… όλη του η πραγματικότητα… Βασανίζομαι!