Το μυθιστόρημα Θάνατος στη Ρώμη είναι η ιστορία μιας χούφτας ανθρώπων που κουβαλούν την κληρονομιά του χιτλερικού καθεστώτος – ως θύματα και ως θύτες. Συναντιούνται στη Ρώμη ‒την πόλη του Καίσαρα, του Μουσολίνι, του πάπα‒ λίγα χρόνια μετά τη λήξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, αναβιώνοντας σε μια ατμόσφαιρα υποβλητική, στο σκηνικό της Αιώνιας Πόλης, το ζοφερό παρελθόν του γερμανικού φασισμού. Με λόγο αιχμηρό και διεισδυτική ψυχολογική οξυδέρκεια, ο Κέπεν σκιαγραφεί το πολιτικά ένοχο ιστορικό του ολέθριου γερμανικού παρελθόντος, αναδεικνύοντας τον κούφιο εθνικισμό και τη χρεοκοπημένη ιδεολογία του ναζισμού, αλλά και τις καταστροφικές συνέπειές του στον ψυχισμό των ανθρώπων που βίωσαν τη φρίκη του. Ταυτόχρονα όμως φέρνει στο φως τη λαχτάρα για κάθαρση και αλλαγή, σε ένα έργο που αποτελεί ορόσημο στη γερμανική μεταπολεμική λογοτεχνία.
Η μεταπολεμική γερμανόφωνη λογοτεχνία είχε (ακόμη έχει) να αντιμετωπίσει δύο μεγάλα υπαρξιακά ζητήματα. Εκείνο της ιστορίας και το άλλο της επίδρασης των προγόνων (και της αγωνίας της, όπως το θέτει ο Μπλουμ). Όσον αφορά το πρώτο σκέλος, για αρχή, εκείνο που σχετίζεται με το μετατραυματικό στρες που ο Ναζισμός άφησε στη διαλυμένη από τον πόλεμο χώρα και τη σταδιακή της αποκατάσταση ως ατμομηχανής της Ευρώπης, τα κατάφερε ομολογουμένως αρκετά καλά. >>>
Ήταν η πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό που ο Γιούντεγιαν κυκλοφορούσε ως άνθρωπος ανάμεσα σε ανθρώπους, ένας πολίτης, αφύλακτος, απροστάτευτος, άοπλος, ένας γεροδεμένος μεσήλικας με σκούρο κοστούμι. Ξαφνιάστηκε όταν είδε ότι κανείς δεν του έδινε σημασία. Οι διαβάτες τον άγγιζαν, περνούσαν ξυστά δίπλα του, έπεφταν πάνω του και ψέλλιζαν ένα φευγαλέο «παρντόν». Παρντόν στον Γιούντεγιαν; Έκανε μερικά βήματα στα τυφλά. >>>
