Η παρούσα ερμηνευτική, διαμεσική και διακαλλιτεχνική προσέγγιση αποτελεί οργανική συνέχεια της πραγματείας μου με τίτλο, Λογοτεχνία και ζωγραφική. Προς μια ερμηνεία της διακαλλιτεχνικής (ανα)παράστασης (Gutenberg, 2017). Με άξονες αναφοράς αφενός μεσικές τροπολογίες ως προς τη συνάφεια λογοτεχνικών κειμένων και καλλιτεχνικών έργων, αφετέρου φιλοσοφικά και αισθητικά ζητήματα που φωτίζουν την ερμηνευτική διάσταση της συνάφειας αυτής, στρέφομαι εδώ στο πεδίο της νεοελληνικής ποίησης στα μεταπολεμικά χρόνια και διατυπώνω ένα ερμηνευτικό σχήμα για το εντασιακό, γλυπτικής υφής, ποιόν των λέξεων στην ποίηση, επιχειρηματολογώντας εξειδικευτικά για ομόλογες πτυχές του ποιητικού έργου του Γιάννη Ρίτσου, του Μίλτου Σαχτούρη, του Τάκη Σινόπουλου και της Ελένης Βακαλό, έχοντας ως αφετηρία το Ημερολόγιο Καταστρώματος, Γ´ του Γιώργου Σεφέρη.
