Η παρούσα εργασία είναι απόρροια μακρόχρονου προβληματισμού πάνω στη δυνατότητα της διδακτικής προσέγγισης του μαθήματος της Ιστορίας σε παιδιά προσχολικής και πρωτοσχολικής ηλικίας. Θίγονται ζητήματα σχετικά με το ρόλο του εκπαιδευτικού στην κατανόηση από μέρους των παιδιών των «πραγματικών» ιστοριών και τίθενται προβληματισμοί για την αναγκαιότητα ανάπτυξης της αίσθησης του χρόνου. Ακόμη, εξετάζεται η σημασία του πιαζετιανού μοντέλου για την κατανόηση των ιστορικών εννοιών, αλλά και η σπουδαιότητα των περιβαλλοντικών παραγόντων, μια και ο ρόλος του περιβάλλοντος, μέσα από την ιστορία του, συνεπικουρεί στην κατανόηση και ερμηνεία της ιστορικής δράσης του ανθρώπου. (. . .)


[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]