Το Καμίνο Ρεάλ δεν είναι παρά ένα όνειρο, μάλλον ένας εφιάλτης του Δον Κιχώτη, από τον οποίο ο συγγραφέας μας καλεί να ξυπνήσουμε. Η τοποθεσία, οι ήρωες, οι μορφές είναι εκεί για να μας παραπέμψουν σε κάτι άλλο, κάτι βαθύτερο, ανησυχητικά οικείο. Όπως και στα όνειρα, έτσι και στο Καμίνο Ρεάλ αυτό που αντέχει στον χρόνο, περισσότερο από τα επιμέρους συστατικά του, είναι η αίσθηση που μας αφήνει μόλις ανοίξουμε τα μάτια μας: της προσμονής ή της ανησυχίας, της νοσταλγίας ή της επιθυμίας να αιωρηθούμε έστω και για μερικές στιγμές ακόμη στο βασίλειό του.
