Ξένοι μες στην ίδια τη ζωή μας
κουβαλάμε συνεχώς μαζί μας
σάβανα κι ελπίδες πεθαμένες
σε βαμμένες μ’ αίμα αθώων αρένες.
Με τη σκέψη μας αχρηστευμένη
μοιάζουμε όλοι καταδικασμένοι
σε μια κόλαση να τριγυρνάμε
και τη σωτηρία ν’ αναζητάμε.
Κι απ’ το φως μας τίποτα δε μένει
απ’ το φως που στ’ άπειρο πηγαίνει.
