H Αγάπη, grande dame της ελληνικής λογοτεχνίας, βρίσκεται κατάκοιτη στο κρεβάτι της σ’ ένα μεγάλο αρχοντικό στα Μελίσσια. Στον ίδιο χώρο εμφανίζονται ένας μυστηριώδης βοηθός που επιμελείται την αυτοβιογραφία της, τα δύο της παιδιά, ο άντρας της κόρης της και μια παράξενη, γοητευτική κοπέλα. Κάποια στιγμή ένας πίνακας πάνω από το προσκεφάλι της Αγάπης ξυπνάει παλιές πληγές.
Τι ζητάει το κάθε πρόσωπο; Ποιες είναι οι κρυφές προθέσεις του; Τι είναι αλήθεια και τι όχι; Πόσο καθορίζει το παρελθόν τη μοίρα των ανθρώπων;
Με θεατρική ένταση και μέσα σε συγκρουσιακή συχνά ατμόσφαιρα, η «οικογενειακή γιορτή» εξελίσσεται απρόβλεπτα. Το δωμάτιο της Αγάπης μετατρέπεται σταδιακά από ένα σκηνικό που σιγοβράζει σε ένα θάλαμο που εκρήγνυται.
Ένα βιβλίο για τη μνήμη και το πάθος, το τραύμα και την ασθένεια, το «αίμα» της οικογένειας και την ίδια την αφήγησή του.
Σε μια καταβύθιση στο λανθάνον και άφατο, στην τεχνική εξύφανσης και στην άσκηση πρόσληψης του υφέρποντος μυούνται οι αναγνώστες του τελευταίου μυθιστορήματος του Αλέξη Σταμάτη, τα Μελίσσια. Ένα βιβλίο πολλών αναγνώσεων, καθώς περιγράφονται τα στιγμιότυπα μιας οικογενειακής συνάθροισης που αποτελούν την αφορμή για επισημάνσεις γύρω από τα στάδια ωρίμανσης της λογοτεχνίας, ενώ παράλληλα ανιχνεύονται προβληματισμοί γύρω από τα θεμελιώδη ζητήματα της ανθρώπινης ύπαρξης. >>>
Γράφει η Ελένη Γκίκα
«Μελίσσια» του Αλέξη Σταμάτη, εκδ. «Καστανιώτη», σελ. 241
«”Όσα λοιπόν έχουν ενδιαφέρον είναι εκείνα που μένουν στην απέξω, τα κρυφά, τα υποφωτισμένα, οι υπαινιγμοί. Εκείνα που υπονοούν τον πραγματικό, υποθαλάσσιο, υποφωτισμένο, κρυφό, αληθινό κόσμο”.
“Κι εσένα, ποια είναι τα κρυφά σου; Ποια είναι τα κρυφά της Αγάπης Λοϊζίδη;”
“Εγώ είμαι νερομπογιά. Ξεπλένομαι”.» >>>
