Το ανολοκλήρωτο, το αλλού δοσμένο γίνεται απωθημένο. Γυρνά τις νύχτες, σε βρίσκει και σε ταξιδεύει πίσω. Είσαι έτοιμος να το αντιμετωπίσεις; Μπορείς να του κρύψεις την επιθυμία σου; Μπορείς να του αντισταθείς; Το ανολοκλήρωτο, το αλλού δοσμένο σε φθείρει. Σε πετά στην άκρη χωρίς να σου το πει. Και εσύ επιστρέφεις. Ξανά και ξανά. Με την ελπίδα πως θα είναι εκεί, με τα χέρια ανοιχτά, έτοιμο να σε δεχτεί. Μα ο χρόνος κυλά. Τρέχει μπροστά, γυρνάει πίσω, σε μπερδεύει. Το ξέρει καλά το παιχνίδι του. Δεν υπάρχει όμως λόγος να τον φοβάσαι. Έχει και αυτός αχίλλειο πτέρνα. Λέγεται αγάπη. Ό,τι και αν κάνει, όσο και αν τρέξει αμείλικτα με στόχο τη λήθη, στο τέλος χάνει. Γιατί; Γιατί η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει.
