Τὴν ὥρα ποὺ ἔγραφα γι’ αὐτὰ τὰ αἰώνια θέσφατα ποὺ μᾶς κληροδότησαν οἱ ἅγιοι ἐκεῖνοι πρόγονοι, μὲ κυρίευσε τρόμος γιὰ τὰ ἐπερχόμενα καὶ τόσο δραματικά, καθὼς ὁ οἰκονομικὸς πόλεμος ἐναντίον μας βρισκόταν σὲ ἐξέλιξη. Ναί, πόλεμος, κι ὄχι κρίση, ὅπως ἤθελαν κομψευόμενα νὰ μᾶς παρουσιάσουν οἱ μικρόνοες κυβερνῆτες τὴν κατάσταση, ἐξωραΐζοντας τὴν ἀχρεία αὐτὴ κερδοσκοπικὴ ἐπέλαση τῶν νέων τεχνοβαρβάρων. Μιὰ ἐπίθεση ἄγρια καὶ λυσσαλέα, ποὺ γύρευε τὸ χαμὸ τῆς φυλῆς τῶν Ἑλλήνων καὶ ποὺ τὴν εἶχε γεννήσει ἡ προδοσία τῶν ξενόδουλων πολιτικῶν μας, ὁδηγώντας μεθοδευμένα τὸ ἔθνος μας στὴ διαπόμπευση καὶ στὴν ἐξαθλίωση καὶ προσβλέποντας σκαιὰ στὸν ἀφανισμό του. Θρηνοῦμε ἤδη χιλιάδες ἐξ αἰτίας τῆς ἀνέχειας καὶ τῆς θλίψης. Τόσοι Ἕλληνες χαμένοι, μέσα σὲ τόσο μικρὸ διάστημα! Ὁ ἀνθελληνικὸς πόλεμος τῶν τεχνοβαρβάρων τῆς Δύσης, ποὺ προετοιμαζόταν ἐπὶ δύο αἰῶνες γιὰ τὸ τελικὸ ἐναντίον μας χτύπημα, ἦταν πλέον γεγονός. Οἱ μάσκες τῆς «πολιτισμένης» Εὐρώπης εἶχαν πέσει…. Στόχος, ὅπως πάντα, τὸ Ἑλληνικὸ Πνεῦμα, ἡ Ἑλληνικὴ Γνώση καὶ Προκοπή…
Κάποια στιγμή, σταμάτησα. Δὲν ἤξερα τί νὰ κάνω; Νὰ συνεχίζω νὰ κοιτάζω τὸν οὐρανὸ ἢ νὰ γυρίσω τὰ μάτια μου στὴ γῆ; Ἀποφάσισα νὰ κρατάω τὰ μάτια μου ἀνοιχτὰ καὶ στὰ δύο, ἀφοῦ καὶ τὰ δύο παίζουν τεράστιο ρόλο στὴ ζωὴ τῶν ἀνθρώπων – καὶ ὄχι μόνο ὅσον ἀφορᾶ στὸ αὔριο, ἀλλὰ καὶ σὲ σχέση μὲ τὸ κομβικὸ σήμερα…