Ιστορίες γνωστών, αγνώστων, περαστικών, ξένων. Διηγήματα-κατάφαση στα σκοτεινά της ζωής, όπου το φανταστικό συνυπάρχει με το πραγματικό, το χιούμορ εμφανίζεται απροσδόκητα και το ανέφικτο βρίσκει τον δρόμο του για να γίνει τελικά εφικτό.
«Αν μας ξέχασες, λένε, είναι σαν να μην υπάρχουμε πια, αφού μόνο η μνήμη μάς κρατά στη ζωή…» παραπονούνται διάφοροι άνθρωποι που έχουν περάσει απ’ τη ζωή της αφηγήτριας. «Δεν τους μιλάω, κουνώ καταφατικά το κεφάλι και κλαίω. Από μέσα μου κλαίω. Κι εκείνοι τώρα πια καταλαβαίνουν πως ποτέ μα ποτέ δεν τους ξέχασα, απλώς δεν είχα φωνή για να τους καλέσω. Ανοίγω τα χέρια μου διάπλατα θέλοντας να τους αγκαλιάσω – αγαπημένους, άγνωστους, λιγότερο γνωστούς, περαστικούς, ξένους. >>>
