Εκατόν πέντε κομψά στιχουργήματα. Εκατόν πέντε κοφτές, αιχμηρές, μεστές εξομολογήσεις, πυγολαμπίδες στο νυχτερινό ουρανό του νου, πυροτεχνήματα στον απέραντο ωκεανό του στοχασμού. Εκατόν πέντε υπομνήσεις σαν συνθήματα γραμμένα στον τοίχο. Χωρίς τελείες. Γιατί κάθε στίχος συνεχίζει μια ορμητική αλληλουχία συλλογισμών. Αλλά και γιατί ζητούμενο είναι ο διάλογος με τον αναγνώστη κι όχι η προσφορά  «σοφών» συνταγών «δια πάσαν χρήσιν».
Ο Λευτέρης Παπαδημητρίου, στην πρώτη του ολοκληρωμένη ποιητική συλλογή, καταθέτει το δικό του οβολό, τη δική του στροφή στο αέναο ποίημα της ζωής, με όπλο μια πένα βασανισμένη, ανήσυχη, διεισδυτική, με λάβαρο τον καλοδουλεμένα λιτό, στοχαστικό, μεστωμένο στίχο. Στις τέσσερις ενότητες της συλλογής διατρανώνει με φιλοσοφική διάθεση τη δίψα για ζωή, κίνηση, ομορφιά, λαχταρά να φτάσει στο «Άλφα του Κενταύρου», αλλά συνάμα γιορτάζει τις ήττες και τα λάθη του, εξυψώνει τον έρωτα, την «τρυφερή αυτή πατρίδα», την «ταξιαρχία της δημιουργίας», όπως εύγλωττα γράφει.
Αφηγείται βιωματικά, αλλά όχι ατομικοκεντρικά: Οι στίχοι του γίνονται στέγη για τα αδιέξοδα του σύγχρονου ανθρώπου, ασπίδα των κατατρεγμένων, βέλος κατά της κοινωνικής αδικίας, κραυγή ρήξης και συλλογικοποίησης του πόνου και του πόθου. Αφουγκράζεται τη φωτιά και το σίδερο, που παλεύουν στο αμόνι του Ηφαίστου και σφυρηλατούν την ανθρώπινη ιστορία. Νιώθει το «βαρύ χέρι της ανάγκης», αντικρίζει και αναμετράται με τη συνείδησή του ως «πληγή και λύτρωση» μαζί. Και για να φωτίσει τη διαχρονικότητα των ερωτημάτων που καλείται ν’ απαντήσει, δανείζεται και χρησιμοποιεί με μαεστρική αλληγορική ικανότητα  πρόσωπα και σύμβολα από μορφές τέχνης, από τη Μυθολογία, την Ιστορία, την Αστρονομία.
Μια ξεχωριστή συλλογή, που ακροβατεί στο μεταίχμιο μεταξύ ονείρου και πραγματικότητας, ελπίδας κι απόγνωσης, νοσταλγίας και λήθης, συντροφικότητας και μοναξιάς, μετεωρίζεται ανάμεσα σε φως και έρεβος, στην αδάμαστη θέληση και στην αθέλητη παραίτηση.