Το Φαντάσου το Τέλος αναλύει τη σημασία που έχει το πένθος στις ζωές μας, τόσο διαχρονικά όσο και σήμερα, όπου το τέλος του κόσμου φαντάζει πιο κοντά από ποτέ. Ο Ληρ εμπνεόμενος από τη διδασκαλία του Αριστοτέλη συνδέει τη διττή σημασία του τέλους ως σκοπού και ως τερματισμού και προσπαθεί να αναδείξει πώς αυτές οι δύο σημασίες στη φαντασία, στη σκέψη και στη φαντασίωση διαπλέκονται. Γιατί, άραγε, το τέλος της ζωής μέσω μιας υποκείμενης οικολογικής καταστροφής κατανοείται από εμάς ως ένα είδος τιμωρίας, ως κάτι που τα ανθρώπινα όντα θα πρέπει υποστούν για όλα τα δεινά που προκάλεσαν στη φύση; Πώς αυτό συνδέεται με την ηθική συντριβή που έχουμε υποστεί και γιατί όλα τα παραπάνω μας κάνουν να λέμε ότι «Δεν θα λείψουμε σε κανέναν». Γιατί αρνούμαστε να πενθήσουμε, κι άρα να αναγνωρίσουμε, όλα όσα ενδέχεται να χαθούν; Ο Ληρ αντλώντας στοιχεία, κυρίως, από την ηθική φιλοσοφία του Αριστοτέλη και από την ψυχαναλυτική θεωρία (Φρόιντ, Κλάιν, Γουίνικοτ) αναδεικνύει την ηθική σημασία του πένθους, παρουσιάζοντάς το ως έναν βασικό τρόπο ύπαρξης του ανθρώπου. Σύμφωνα με τον Ληρ ο άνθρωπος είναι το ον που πενθεί, προσπαθεί να νοηματοδοτήσει όλα όσα συνέβησαν, έτσι ώστε να αναζωογονήσει το παρόν και το μέλλον του. Το πένθος είναι, αφενός, μια θεμελιώδης δραστηριότητα κατά την προσπάθεια επανένταξης στην καθημερινότητα, και αφετέρου, μια προκαταβολική πνευματική άσκηση κατά την οποία αντλούμε κουράγιο, ούτως ώστε ακόμη κι όταν βρεθούμε στις πιο δυσμενείς συνθήκες να παραμείνουμε ηθικά ακέραιοι. Εξετάζοντας ετερογενή θέματα μεταξύ τους, όπως για παράδειγμα, αναμνήσεις από την παιδική του ηλικία, την άρνηση του ενταφιασμού των Νοτίων στον αμερικανικό Εμφύλιο Πόλεμο, τη σημασία της συνέντευξης που έδωσε η Μέγκαν Μαρκλ στην Όπρα, τον ρόλο των ανθρωπιστικών επιστημών, τον βασιλιά Πρίαμο κ.α., διαγιγνώσκει έναν οδηγητικό μίτο που διατρέχει όλο το βιβλίο. Την άρρηκτη σχέση μεταξύ της ηθικής στόχευσης για ευτυχία (ευδαιμονία) και της δραστηριότητας του πένθους.