Το βιβλιαράκι αυτό είναι αφιερωμένο στον γενέθλιο τόπο. Είναι ένα ταξίδι στον τόπο, μα πιο πολύ στον χρόνο. Στον χρόνο που πέρασε και χάθηκε. Μ’ αρέσει ν’ αναζητώ τον χαμένο χρόνο – μήπως μάταια; Σαν διψασμένη πεταλούδα, η ψυχή γυρεύει ν’ αγκιστρωθεί πάνω στα ξεθωριασμένα ιστορικά ίχνη, να πιει απ’ το λιγοστό νερό τους. Κάποτε, ένας μουσαφίρης με ρώτησε: «Είναι εκατό χρονών το χωριό σας;» Ένοιωσα πολύ άβολα, μου ’ρθε να του απαντήσω αυστηρά, να του πω για τα γραπτά μνημεία του 14ου αιώνα και να τον αποστομώσω. Δεν το έκανα, δίκιο είχε, μιας και το μόνο που έβλεπε ήταν τα σπίτια του 20ού αιώνα. Το μακρινό παρελθόν είχε προ πολλού γίνει αόρατο…
