Υπάρχουν ποιητές και ποιητές. Οι πολιτικοί, που αναζητούν στον στίχο την αλλαγή του κόσμου. Οι ακαδημαϊκοί, που προτιμούν την ποίηση κάπως αργή στις αλλαγές της, και μιμούνται ποιητές που έζησαν τουλάχιστον μισό αιώνα πριν. Οι μοντέρνοι, που πρέπει ντε και καλά να ξεχωρίζουν από τους προηγούμενους, και γράφουν σε δική τους γλώσσα, ποιητική, ξεχωριστή πράγματι – έστω κι αν αυτό σημαίνει ότι συχνά τους καταλαβαίνει, κυρίως, ο εαυτός τους, και ίσως όχι πάντοτε. >>>
Καθετί μέσα στα ποιήματα της συλλογής είναι αυστηρά προσωπικό, εξομολογητικό, βιωμένο, αλλά ο τρόπος αυτής της βιωμένης εμπειρίας, είναι αυτός της κατευθυνόμενης παραίσθησης και της αυτοβιογραφίας του πυρετού. >>>
Γράφει ο Μανώλης Μπίστας //
Κατερίνα Ντίνου «Μέχρι κάθε αύριο», Εκδόσεις 24γράμματα
«Με παίρνεις στα χέρια σου
Και κατά πως θέλεις
Με σημαδεύεις
Με χαράζεις
Πάνω στον πιο βαθύ μου πόνο
Λες και δεν ξέρεις
Πως σάρκα είχα κι εγώ
Πριν γίνω ποίημα»
(Εισαγωγικό ποίημα – Προμετωπίδα)
Λιτό, απροσποίητο και ευανάγνωστο, το «Μέχρι κάθε Αύριο» της Κατερίνας Ντίνου προσεγγίζει το αιώνιο θέμα του Έρωτα από την υπαρξιακή πλευρά του. >>>
