Η εποχή των θαυμάτων για το νησί. Ο ηλεκτρισμός, το ραδιόφωνο, ο κινηματογράφος, αλλά και η σκληρή ιταλική κατοχή. Η Μαρία ζει μια «αρχαία» ζωή στα ορεινά του νησιού. Στα δώδεκά της φεύγει μόνη για τη Γη της Επαγγελίας, την Αίγυπτο.
Αλεξάνδρεια 1938
Ο πόλεμος προ των πυλών. Ως νοσοκόμα πια, θα γνωρίσει την αγριότητα των χειρουργείων της ερήμου, τους βομβαρδισμούς αλλά και το πάθος για ζωή της νεολαίας.
Αθήνα 1945
Το Άγνωστο. Θα ξεκινήσει πάλι απ' την αρχή, μέσα στις δύσκολες συνθήκες, μ' ένα παιδί και μια αφόρητη μοναξιά. Η Μαρία δε διαμόρφωσε την Ιστορία. Δεν όρισε καμία της στιγμή. Υπήρξε μόνο μια κουκκίδα στα ιστορικά γεγονότα, όπως τόσοι άλλοι της γενιάς της. Ατομική και συλλογική μνήμη και ποτέ νοσταλγία. Η μνήμη μάς βοηθά να διαμορφώσουμε την ταυτότητά μας κι όχι να την αρνηθούμε. Να συμφιλιωθούμε με τις «σκοτεινές» στιγμές που έρχονται στην επιφάνεια. Να συγχωρέσουμε και να υπερβούμε τον πόνο που προκαλεί η ανάμνηση.
«Πόσο περίτεχνα εισχωρεί η ιστορία του μυθιστορήματος μέσα στην πραγματική Ιστορία, η ανάσταση των παιδικών χρόνων και η μαστοριά του τέλους που κλείνει εντυπωσιακά τον κύκλο. Εξαίρετες, χαϊδευτικές σελίδες».
Κική Δημουλά, 6.6.2003, από χειρόγραφη επιστολή της προς τη συγγραφέα
«Ένα σπουδαίο μυθιστόρημα όπου το προσωπικό και το συλλογικό γίνονται ένα και η πανανθρώπινη συγκίνηση δεν μπαίνει αβίαστα και άκριτα. Ένα βιβλίο, εν τέλει, σαν καθαρτήριο».
Ελένη Γκίκα, Έθνος
«Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που μεγαλουργούν χωρίς ποτέ να κάνουν τη μεγάλη πράξη […]. Ένας τέτοιος άνθρωπος είναι η ηρωίδα της Ευγενίας Φακίνου».
Μικέλα Χαρτουλάρη, Τα Νέα
«Ανασυστήνοντας τη ζωή της μητέρας της, η Φακίνου μας προσφέρει ένα “παραμύθι” δίχως ίχνος από περιττά στολίδια, και μας λέει με τον τρόπο της πόσο λυτρωτική είναι μια επώδυνη βουτιά στο παρελθόν».
Σταυρούλα Παπασπύρου, Vogue
«Σε όλα τα μυθιστορήματά της Φακίνου ο κόσμος είναι μητριαρχικός και η θελκτικότερη έκφρασή του βρίσκεται στην “αρχαία ζωή της υπαίθρου”».
