«Παράξενη και μυστηριώδης η ψυχαγώγηση της τέχνης, το να βυθίζεσαι στα προβλήματα κάποιου άλλου, να σε απορροφά έντονα μια συνθήκη “μη πραγματικότητας” και να αποκρίνεσαι σε αυτή σαν να είναι πραγματικότητα», γράφει ο Ερνστ Φίσερ στο βιβλίο του Η αναγκαιότητα της τέχνης. «Ο άνθρωπος επιθυμεί να είναι κάτι παραπάνω από τον ίδιο τον εαυτό του μονάχα. Πασκίζει να βγει από τη μερικότητα της ατομικής του ζωής και τείνει προς μια “πληρότητα” που τη νιώθει και την αποζητά, προς έναν κόσμο πιο κατανοήσιμο, έναν πιο δίκαιο κόσμο, που δίνει νόημα. >>>
Γράφει ο Γιάννης Κόκκινος // *
Διώνη Δημητριάδου, «Ο Φλοιός και ο Χυμός» Υπέργειες και υπόγειες προσεγγίσεις σε λογοτεχνικούς τόπους, Εκδόσεις Κουκκίδα
Βασικός άξονας της Διώνης Δημητριάδου στις κριτικές προσεγγίσεις των έργων με τα οποία καταπιάνεται είναι, όπως η ίδια μας είπε στην παρουσίαση, η αναζήτηση του μυστικού του κάθε συγγραφέα. Αξιοποιεί με τον τρόπο αυτό και αναδεικνύει την ανοικτότητα ενός έργου και παράλληλα κατατοπίζει τον υποψήφιο αναγνώστη υπαινισσόμενη τα πιθανά περάσματα από τον Φλοιό στον Χυμό. >>>
