ΙΔΟΥ ΕΜΕΙΣ. Με την εμφατική λέξη Ιδού, σαν σήμα κινδύνου στους χαλεπούς καιρούς και στον γενικευμένο παραλογισμό, παράλληλα δε, προτρεπτική ως ‘δες, πάλεψε, ζήσε. Με την πληθυντική λέξη ΕΜΕΙΣ που ονομάζει την ομορφιά του «μαζί» αλλά και την συνένοχη πτώση αν δεν χτιστεί με τα υλικά της αγάπης και της αντίστασης.
Ποίηση άλικο πουκάμισο, ελάφι που χορεύει στο στήθος, αιώνων άνθη κι εωθινά ποτάμια αναζητώντας το θαύμα στον κήπο των ανθρώπων, ασθμαίνοντας να κερδίσει το φως που πάντα στο πλήρωμα του πόνου έρχεται. Ποίηση κραυγή σε τόπον πληγής και απωλειών, όπου η ποιήτρια ανεμίζει στο άνω διάζωμα κορδέλες κόκκινες, επιμένοντας πως «στο βάθος η άνοιξη ποτέ δεν έχει μονάχα τρεις μήνες».
Ποιήματα για τοπία ανθρώπων και ψυχών, για το ατελές της ύπαρξης, για τους δρόμους της εσωτερικής αποστολής μας. Ποίηση της ζωής καθώς ‘το αίνιγμα πάντα πορεύεται άλυτο’. Μια πλούσια συλλογή, με γλωσσική αρτιότητα, με αποστάγματα τρυφερότητας και βαθιάς πίστης, με δυνατά αναχώματα, υπερασπίζοντας την επιστροφή στις πηγές, στις αξίες, στις αισθήσεις, στις δυνάμεις που συγκροτούν το είναι, κατέναντι του θανάτου και με προορισμό το φως.
