Αντικείμενο της παρούσας μελέτης αποτελεί η διερεύνηση της εκπαίδευσης που έλαβαν οι επαγγελματίες του κινηματογράφου στην Ελλάδα από την εμφάνισή του στη χώρα, στα τέλη του 19ου αιώνα, έως τις αρχές της δεκαετίας του 1990. Αφορμή για την εκπόνησή της αποτέλεσε το γεγονός ότι η Ελλάδα παρουσιάζει μια μοναδική ιδιαιτερότητα ως προς το συγκεκριμένο ζήτημα συγκριτικά με το διεθνές και δη το ευρωπαϊκό γίγνεσθαι. Στη συντριπτική τους πλειοψηφία οι χώρες της γηραιάς ηπείρου δημιούργησαν σχολές κινηματογράφου υπό την αιγίδα του κράτους, κάποια στιγμή κατά τη διάρκεια του 20ού αιώνα. Αντίθετα, κατά την ίδια περίοδο δεν εκδηλώθηκε κάποια αντίστοιχη πρωτοβουλία εκ μέρους της ελληνικής πολιτείας. Το κενό που άφηνε η απουσία σχετικής κρατικής μέριμνας ήρθε να καλύψει η ιδιωτική πρωτοβουλία. Έτσι, η παρεχόμενη εκπαίδευση στον κινηματογράφο και τα οπτικοακουστικά μέσα συνδέθηκε για δεκαετίες με τις ιδιωτικές σχολές κινηματογράφου.