Όταν βράζαμε χόρτα στο σπίτι, ο πατέρας μου πάντα ζητούσε από τη μάνα μου να κρατήσει αρκετό από το πικρό ζουμί του βρασίματος.
Το ζέσταινε αργότερα –ειδικά τα κρύα βράδια– το έβαζε σε ποτήρι, έστυβε μισό λεμόνι, αλάτι και δυο σταγόνες λάδι.
Έτσι έμαθα και ’γω κοντά του και είναι ως σήμερα ένα από τ’ αγαπημένα μου ροφήματα.
Θυμάμαι το συνωμοτικό του χαμόγελο κάθε φορά που το απολαμβάναμε παρέα και δεν ξέρω αν ήταν εκείνες οι στιγμές ή κάποιες άλλες πολύτιμες που περάσαμε μαζί, που μ’ έμαθαν πως η ζωή έχει ουσία ακόμα κι όταν είναι πικρή.
Το κόλπο είναι να τη ζεσταίνεις πρώτα πάνω στην καρδιά σου. Μετά να τη σοκάρεις στύβοντας ένα λεμόνι. Και αφού τη νοστιμίσεις με μια τσιμπιά αλάτι, να σταλάζεις επάνω δυο σταγόνες λάδι, τη δύναμή σου, να επιπλέει, να μπορείς να τη βλέπεις να παίρνεις κουράγιο.
