(. . .) Στην περίπτωση του προικισμένου Θεσσαλού φωτογράφου, του φανατικού Λαρισαίου, τον αγώνα του ανθρώπου αποδίδει η συνεχής αντιπαράθεση της αγωνίας για την επιβίωση με τις τρομακτικές δυσκολίες που παρουσιάζει ο έλεγχος της γης, ακόμα και σε περιοχές όπου η γονιμότητα του εδάφους υπόσχεται προκαταβολικά την αίσια κατάληξη. Μια γονιμότητα όμως την οποία εξασφαλίζει λιγότερο το νερό της πλούσιας πεδιάδας και περισσότερο ο ιδρώτας της εξουθενωτικής δουλειάς. Η ομορφιά των σκαμμένων προσώπων, η δύναμη των ασκημένων χεριών, η αλληλεγγύη μιας κοινότητας ατραυμάτιστης από τις διασπαστικές διακρίσεις του αρσενικού και του θηλυκού, η αντοχή μιας συνείδησης καρφωμένης στο αίτημα του απολύτως ουσιώδους, η επάρκεια ενός ήθους ανέγγιχτου από την προσδοκία του περιττού. Γι` αυτό και οι μορφές που αποτυπώνει μοιάζουν σαν να κινούνται πάνω στα σκαλοπάτια μιας κλίμακας ηρωικού μεγέθους, ενώ η συνοδευτική παρουσία του περιβάλλοντος αφήνει να διαφανεί η υγεία μιας άλλου είδους σχέσεως με τη φύση, αδιανόητης για τις επίπλαστες και προκατασκευασμένες οικολογικές ευαισθησίες των ημερών μας. (. . .)