Πρόκειται για ένα ποιητικό δοκίμιο για την αναζήτηση και κατανόηση της ουσιαστικής ζωής.

Στο βάθος ενός τεχνητά μηχανοκίνητου κόσμου, εκεί που η καρδιά του έχει αντέξει τις επεμβάσεις και ακόμη χτυπά, υπάρχει ένας επίγειος παράδεισος. Άλλοι βλέπουν ατελείωτα πλούσια μπλε λιβάδια γεμάτα με ανθισμένα πορτοκαλί ηλιοτρόπια, κόκκινα τριαντάφυλλα, πράσινες τουλίπες και κίτρινες παπαρούνες. Άλλοι βλέπουν απέραντες πράσινες θάλασσες, απλωμένες για να στρώσουν τον δρόμο στα βλέμματα που προσπαθούν να φτάσουν στους ορίζοντές τους. Ό,τι και να βλέπει όποιος έχει καταφέρει να φτάσει στον τόπο αυτό, ένα είναι το κοινό γνώρισμα: όλων των ειδών τα πλάσματα που αναπνέουν εκεί απολαμβάνουν κάθε τους ανάσα συμβιώνοντας ειρηνικά.