Ο άνθρωπος μάχεται να πάρει στα χέρια του τη ζωή του και να την ορίζει αυτός. Μα το σύστημα στέκεται απέναντι και μηχανεύεται τρόπους πώς να του πάρει απ’ τα χέρια του τη ζωή και να την ορίζει εκείνο. Ο άνθρωπος, αυτό το μεγάλο αίνιγμα και μυστήριο, είναι που φτιάχνει τη ζωή και την προσέχει ως κόρη οφθαλμού. Κι ο άνθρωπος είναι που τη χαλάει τη ζωή και την ευτελίζει. Οι άνθρωποι γεννούν και μεγαλώνουν ανθρώπους. Και οι άνθρωποι μισούν και σκοτώνουν ανθρώπους. Κι άλλοτε σκοτώνουν και βασανίζουν ανθρώπους που δεν τους γνωρίζουν, γιατί είναι άλλης φυλής κι άλλης χώρας. Κι άλλοτε σκοτώνουν και βασανίζουν ανθρώπους που τους γνωρίζουν, γιατί είναι της ίδιας φυλής και της ίδιας πατρίδας. Ο Κώστας Αναστασίου, ο μικρός βοσκός της Μουσιωτίτσας, έζησε την εκκαθαριστική επιχείρηση «Ζάλμινγκερ» και την τραγωδία του χωριού του. Στήθηκε στο απόσπασμα, την Κυριακή 25 Ιουλίου 1943, μαζί με άλλους εξήντα δύο. Εκείνος σώθηκε. Μα οι άλλοι χάθηκαν. Ένα σφαγείο η Ελλάδα του πολέμου και της κατοχής. Κι όταν κλείνει η αυλαία του πρώτου σφαγείου, ανοίγει η αυλαία του άλλου σφαγείου. Η αυλαία του εμφύλιου πολέμου. Κι ο άνθρωπος που βγήκε απ’ το ένα σφαγείο ζωντανός βαδίζει με τα μάτια κλειστά μες στα ναρκοπέδια και τα κύματα του άλλου σφαγείου. Ποιος θα γλιτώσει και ποιος θα χαθεί μέσα σε τούτες τις τρομερές καταιγίδες; Ποια τυχαία στιγμή μπορεί να φέρει το θάνατο και ποιο τυχαίο επεισόδιο μπορεί να φέρει τη λύτρωση; Ένα εκκρεμές η ζωή. Κι ο άνθρωπος μια ύπαρξη τραγική, που αναζητά εναγωνίως σωσίβιο μες σ’ ένα πέλαγος φουρτουνιασμένο. Θα το βρει; Θα νικήσει; Κανείς δεν ξέρει.
