Οι «Θρυαλλίδες» λαμβάνουν τα επίπεδα παράδοξα του χρόνου και του χώρου, αποσταθεροποιώντας άκρως βιωμένες, κοινές εμπειρίες με ιλιγγιώδεις στροφές ποιημάτων αναπόκριτης λαχτάρας. Σε αυτά τα ποιήματα ο αναγνώστης γίνεται το θέμα, και οι πολλαπλασιαζόμενες διαθλασμένες αφηγήσεις του δίνουν μια αγωνία τόσο καθαρή που σχεδόν την νιώθει σαν χαρά.
Ο τίτλος της συλλογής θέτει τον ρυθμό και το σκηνικό και κατά μία έννοια συμπυκνώνει το κεντρικό θέμα του έργου: την ανησυχία των δυσάρεστων αληθειών του σημερινού ανθρώπου, ο οποίος είτε τραυματίζεται στη σιωπή ή ωθείται να αντιδράσει με συναισθηματική ειλικρίνεια και ριζοσπαστική αυτογνωσία. Οι «Θρυαλλίδες» είναι, εν τέλει, μία κραυγή, μία επίκληση, και μία υποψία ελπίδας.
