Ο ΚΑΣΙΑΝ ΜΑΡΙΑ ΣΠΥΡΙΔΩΝ γεννήθηκε στο Ιάσιο της Ρουμανίας.
Συμμετείχε σε συνωμοτικό κίνημα ενάντια στο καθεστώς του Τσαουσέσκου και θεωρείται ένας από τους ήρωες της επανάστασης του 1989. Μετά το 1990 επανίδρυσε την νέα σειρά του περιοδικού "Χρόνος" (Τimpul) και από το 1995 διευθύνει το περιοδικό "Convorbiri Literare". Αυτά είναι τα δύο σημαντικότερα λογοτεχνικά περιοδικά από τον 19ο αιώνα.
Υπήρξε από τους οργανωτές της εξέγερσης της 14ης Δεκεμβρίου του 1989 στο Ιάσιο, όπου συνελήφθη και βασανίστηκε από την πολιτική Αστυνομία.
Ο κόσμος που προκαλεί τις ποιητικές εμπειρίες του Cassian είναι ο μεσογειακός κόσμος. Σε αυτό το χώρο, ποτισμένο από την Θάλασσα, άλλοτε άνυδρο, άλλοτε χωμένο στο πράσινο, ο ποιητής βρίσκει την ισορροπία ανάμεσα στην κλασική απλότητα των Ελλήνων και τον περίπλοκο γοτθικό ρυθμό κοντά στον Ωκεανό. Ανθρώπινοι πολιτισμοί που φαίνονται διαφορετικοί αλλά, στην πραγματικότητα είναι αλληλένδετοι. Σταδιακά ο Ήλιος που διώχνει τις σκιές, τα κύματα που φέρνουν γαλήνη στην ψυχή και οι αρχαίες θεότητες μας φέρνουν πιο κοντά στην ανθρώπινη ουσία και τη σύνδεση με τη μητέρα φύση.
Στο όραμα του ποιητή η ύπαρξη του ανθρώπου αναλώνεται σε μια κυκλική Γέννηση - Κόλαση. Αν και η Γέννησή του έγινε την ημέρα της Ανάστασης οι αμαρτίες τον ρίχνουν αναπόφευκτα στον Άδη. Μπορεί αυτό να φαίνεται ως μια απαισιόδοξη προσέγγιση, στην πραγματικότητα, ο Ήλιος και οι νέες "θεότητες" του δίνουν άλλη μια ευκαιρία να τις λυτρώσει, αλλά μέσα από τα βάσανα. Η αισιοδοξία του Cassian εκφράζεται από το γεγονός ότι οι αμαρτίες του Ανθρώπου είναι υποκειμενικές που σημαίνει ότι δεν είναι απαραίτητα καταδικασμένος στην Κόλαση. Κατά την διάρκεια της ζωής μπορεί να υποφέρει αλλά, ταυτόχρονα, μπορεί να ελευθερωθεί από τους δαίμονες, να διώξει τις σκιές και - το πιο σημαντικό - να βρει ισορροπία της ψυχής του στο Πνεύμα.
"Η χρονιά του σκύλου" είναι ένα "ανοιχτό έργο", είναι μια ωδή στην αρχαία, μέχρι τη σύγχρονη και μεταμοντέρνα πνευματικότητα. Ο ποιητής δεν χρησιμοποιεί κεφαλαία γράμματα και σημεία στίξης γιατί οι σκέψεις του έρχονται από κάπου και χάνονται στο άπειρο.
Το ίδιο και ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ...