«Η Τέχνη δεν αποτελεί ποτέ αυτοσκοπό κλεισμένο στον εαυτό του», γράφουν οι Ντελέζ και Γκαταρί. «Είναι ένα μέσο για την ανίχνευση νέων γραμμών ζωής». Για να το θέσουμε διαφορετικά, όλα αυτά τα πραγματικά γίγνεσθαι που δεν παράγονται απλώς στην τέχνη, όλες αυτές οι ενεργοποιημένες γραμμές φυγής, δεν ισοδυναμούν με το να καταφεύγει κανείς στην τέχνη, αλλά με το να παρασυρθεί μαζί τους στην επικράτεια του α-σημειωτικού, του αν-υποκειμενικού. Αυτό είναι το σημείο όπου «κριτική» και «κλινική» γίνονται ένα και το αυτό, όπου η ζωή παύει να είναι προσωπική και το έργο παύει να είναι απλώς λογοτεχνικό ή κειμενικό: Μια ζωή καθαρής εμμένειας.
